امروزه آهن اسفنجی به عنوان بار فلزی باکیفیت و پایدار، توجه بیش از پیشی را در صنعت فولادسازی دنیا به خود جلب نموده است. همین توجه روزافزون موجب گشته که نیاز به دپو و حمل این محصول به طور کاملا ملموسی نمایان شود. اما به دلیل خواص ذاتی آهن اسفنجی از جمله میزان تخلخل قابل توجه (60-40 درصد) و جذب رطوبت بالای ناشی از آن، مساحت سطح ویژه (3-1 متر مربع بر گرم) و قابلیت اشتعال بالا و همچنین استحکام مکانیکی و مقاومت به سایش کم، فرآیند ذخیره سازی و حمل و نقل آن مشکل و نیازمند تدابیر ایمنی بسیار دقیقی می باشد. به همین دلیل اتخاذ راهکاری مناسب جهت جلوگیری از اکسیداسیون و افت خواص فلزی این محصول در حین نگهداری و حمل و نقل اجتناب ناپذیر به نظر می رسد.
بر اساس برنامه حمل و نقل و رویه مصرف آهن اسفنجی در واحد فولادسازی، فرآیندهای متعددی جهت کاهش نرخ اکسیداسیون و جلوگیری از افت درجه فلزی آن وجود دارد که از آن جمله می توان به حفاظت در سیلو به وسیله گاز خنثی، حفاظت در سیلو به وسیله هوا، حفاظت طبیعی در انبار سرپوشیده، حفاظت توسط سیلیکات سدیم، حفاظت از طریق پوشش با آهک و فرآیند بریکت سازی اشاره نمود.
پژوهش ها نشان می دهد که بریکت سازی مؤثرترین راهکار کاهش نرخ اکسیداسیون آهن اسفنجی در حین ذخیره سازی و حمل و نقل آن به شمار می رود. دلیل اصلی توسعه صنعت بریکت سازی آهن اسفنجی، تولید محصولی با خواص مطلوب و با قابلیت ذخیره سازی و جابجایی آسان بوده است. بریکت سازی باعث کاهش تخلخل و سطح ویژه و افزایش دانسیته و مقاومت به سایش آهن اسفنجی می گردد. این تغییرات موجب می شود نرخ اکسایش آهن اسفنجی و میزان نرمه ایجاد شده در حین حمل و نقل آن کاهش یابد که مزایای اقتصادی قابل توجهی در پی خواهد داشت. بررسی های انجام شده بیانگر این واقعیت است که در شرایط یکسان، نرخ اکسیداسیون محیطی بریکت آهن اسفنجی در حدود 60 درصد کمتر از آهن اسفنجی می باشد.